interview met Vincent Van Meenen
achtergrond: EU boekvoorstelling 16 oktober 2021 / Boslabs Schrijfpaviljoen
Zaterdag 16 oktober wordt de echokamer van Het Bos, door de Bosmond veelal den expo genoemd, de achtergrond waartegen Julien Neirynck, Maya Mertens en Ewout Lehoucq het meest recente boekexperiment van Vincent Van Meenen zullen performen. Dat vonden we voldoende aanleiding om Vincent zelf eens aan de tand te voelen.
Vincent Van Meenen is een gediplomeerd woordkunstenaar die als auteur een redelijk imposante productiviteit aan de dag legt. Zo beloofde hij zichzelf in 2019 om vijf jaar lang niets uit te brengen, maar nam zijn publicatiedrift weer de overhand en zitten we nu weerom met een boekpresentatie. Op de koop toe stuurde hij op de dag van dit gesprek nog eens een veertigtal gedichten naar zijn uitgever.
In zijn studentenjaren beklom hij menig podium om naar eigen zeggen tal van bijwijlen gênante, maar steevast amusante performances af te haspelen aan de zijde van beste vriend Jan Dertaelen, dewelke hij overigens leerde kennen in die illustere Antwerpse notspot uit lang vervlogen tijden genaamd Scheld’apen. Momenteel voert Vincent onderzoek naar ‘..mogelijke verbanden tussen Creative Writing en het creëren van hedendaagse kunstwerken, beschouwd vanuit de pogingen van de surrealisten om het onbewuste (niet tot voorspelbare regels te reduceren) element van het scheppingsproces zichtbaar te maken en te valoriseren.’ En zijn dorpsdichterschap van de Pinte willen we u ook niet onthouden.
In 2019 stelde stelden Julien Neirynck, Maya Mertens en Joke Emmers zijn boek We houden zo van Anthi voor in Het Bos. Dit keer valt nieuweling EU die eer te beurt.
Dag Vincent, vertel ons eens wat over dat nieuwe boek van jou.
De nieuwe publicatie is geconcipieerd als 21ste eeuws antwoord op de Ilias, dat epos dat wordt toegeschreven aan de legendarische Homeros. Op geheel idiosyncratische wijze maakte ik mij het rijmschema van een epos eigen, wat bij mij in feite neerkwam op het veelvuldig gebruik van de enter toets. En het werkt wonderwel!
EU, dat we overigens uitspreken als de klank eu en niet als E.U., is een episch gedicht over een iemand die samen huist met een werknemer van de EU die een hondje heeft. Vermits EU-ers vaak in het buitenland toeven en kennels en taxis een aardige duit kosten, neemt de persoon in kwestie de rol op van dogsitter. Gratis, in ruil voor een dak boven het hoofd. Het takenpakket bestaat daarnaast ook uit een luchthavenpendeldienst en conciërgeplichten want het baasje verhuurt ook appartementen in het gebouw. Zo ontstaat er een vreemde machtsverhouding tussen hond, hondenoppas en hondeneigenaar. Bij afwezigheid van de baas krijgt de hond de macht, maar de dogsitter kan evengoed de hond iets aandoen.
De hondenoppas is enorm eenzaam en vult zijn dagen met gamen. Hij geraakt hoe langer, hoe meer overtuigd van het feit dat hij Agamemnon is, een personage uit de Total War gamereeks. Daarmee wil ik iets zeggen over de gamificatie van de samenleving.
EU wordt geperformd door Maya Mertens, Julien Neirinck en Ewout Lehoucq. Waarom net zij?
De eerste keer heb ik mijn eigen boek gepresenteerd en na afloop onmiddellijk besloten dat het de laatste keer was. Mijn tweede boek heb ik in de Van Breestraat (waar allerlei creërend gespuis samen huist) gepresenteerd en aan alle bewoners gevraagd een bijdrage te leveren. Julien heeft voorgelezen, Ewout was een soort maître d'hôte en toetsenisten Isaac en Thomas maakten muziek. Daarna heb ik nog enkele leuke en vooral wilde projecten met Julien gedaan. Afgelopen juni had ik op een Italiëtrip drie manuscripten van EU op tafel gesmeten en gezegd dat er in oktober een boekpresentatie zou plaatsvinden in Het Bos en dat ik graag zou hebben dat zij dat op zich namen. Zo is dat gebeurd en meer valt daar niet achter te zoeken. Ik werk graag en goed met mensen die ik graag heb. Ik vertrouw hen volledig en weet zelfs niet wat ze gaan doen. Na mijn desastreuze eerste boekpresentatie ervaring heb ik overigens alle controledwang laten varen en bemoei ik mij zelfs niet meer met de covers van mijn boeken. Zelfs al wordt er iets verkloot, het heeft geen enkele zin om jezelf daar druk over te maken. Dat is allemaal verloren energie. Tegelijkertijd klopt dat met de anti systemische werkmethodes die ik aanhang. Al begint het ondertussen wel naar een formule te ruiken, dus volgend jaar moet ik iets anders doen.
Je draait ook al een tijdje mee met Boslabs en dit jaar richt je een verhalenkabeljouw in. Hoe ben je daar terecht gekomen?
Ik had al verschillende keren van kennissen zoals Kasper Devos en Fleur de Roeck gehoord hoe fijn Boslabs toch was en omdat Joke, Maya en Julien hier in 2019 geheel gratis en voor niets mijn boek mochten voorstellen, heb ik stoutmoedig gesteld dat ik als tegenprestatie een jaar lang mee Boslabs zou begeleiden. Dat werd uiteraard weggelachen en even uiteraard heb ik dat toch gedaan. Vanuit mijn onderzoek leek het me een goed idee om een schrijfpaviljoen ofte verhalenkabeljouw in te richten. De deelnemers hoeven daarvoor geen Nederlands te kunnen. Door mijn ervaringen met vluchtelingen in Griekenland weet ik hoe taal op zichzelf staat als expressievorm. Ik heb daar prachtige verhalen gehoord waar ik geen jota van verstond. Omgekeerd betekent ook dat ik Nederlandse woordkunst kan brengen in pakweg Djibouti of Palau.