Als geboren Fries ontdekte Joeke van der Veen de kracht van connectiviteit en creativiteit in makersruimtes in Amsterdam, Rotterdam of San Francisco. Het wekt dan ook weinig verbazing dat ze met Meekit zelf een platform voor jonge makers uit de grond stampte. Joeke volgde een masteropleiding Media, Art, Design & Technology aan het Frank Mohr Instituut in Groningen, waar meer ze tijd en ruimte vond voor meer persoonlijke en poëtische projecten. Heden ten dage toeft Joeke in Antwerpen waar ze onderzoekt hoe we connectie en creativiteit vinden in een snelle, kapitalistische en digitale wereld.
Tijdens haar Bosverblijf in juli creëert en documenteert Joeke haar Stukjes Niets. In oktober kan je deze stukjes beleven tijdens het Vruchtbare Grond festival.
We stelden Joeke enkele vragen :
Waar kom je vandaan en hoe beïnvloedt dat je werk?
Ik ben opgegroeid in Friesland, Nederland. Pas toen ik naar Rotterdam verhuisde om te studeren, en later naar Antwerpen, merkte ik het verschil in ruimte. In mijn jeugd was er overal waar ik keek groen, water en lucht. Die rust, tijd en ruimte, die ik in mijn jeugd als vanzelfsprekend ervaarde, ben ik in mijn werk gaan opzoeken. Door te lezen, schrijven en ontwerpen creëer ik een gevoelsmatiger tempo, een stroming, om zo ruimte te creëren om creativiteit en connectie te laten opbloeien.
Vertel ons meer over je favoriete medium.
Al voordat ik kon schrijven, vulde ik notitieboekjes en vellen papier met tekeningen en tekens die op zinnen leken. Dit vloeien van inkt op papier, het ritme erachter en het tastbare ervan, is ook nu nog terug te vinden in mijn werk. Hoewel ik experimenteer met digitale media, blijven elementen als mijn handschrift en de kreukels in papier belangrijk in mijn onderzoeken en experimenten. Door tastbare details, zoals een handgeschreven tekst, worden je spiegelneuronen namelijk gestimuleerd, en wordt het lezen en bekijken van mijn werk een lichamelijke ervaring.
Beschrijf je droomproject.
Mijn droomproject bevindt zich op de rand tussen het iets en het niets, tussen ruis en rust. Het is mijn doel tijdens mijn residentie bij Het Bos om “zo min mogelijk te doen”. Concreet zal dit zich uiten in ruimte en tijd creëren waarin ik mij kan terugtrekken, om een innerlijk proces van reflectie en creatie toe te laten. In deze persoonlijke ruimte kan ik mijn blik naar binnen richten, om vanuit daar naar buiten te kijken. Om mij zo uiteindelijk weer in de publieke ruimte te begeven waar de mensen rondlopen die ik graag zie en waar mijn projecten tot leven kunnen komen.
Hoe ga je op zoek naar kansen?
Toen ik in 2020 naar Antwerpen verhuisde vanuit Nederland, maakte ik kennis met de cultuur en bewoners als vrijwilliger bij Het Bos. Dit was de eerste stap om mijn wortels hier uit te slaan en zowel persoonlijk als professioneel te groeien. Ik begon te werken bij Stad Antwerpen, maar creëerde ook tijd en ruimte om aan eigen projecten te werken. Momenteel mag ik deze projecten binnen en buiten Het Bos uitwerken, wat de cirkel weer rond maakt.