interview met David Joao (Ramos Sama)

Dag Ramos, je maakt een voorstelling. Waarom?

Ik geef al enkele jaren les, danste mee in verschillende shows en maakte al vaak choreografieën voor anderen, maar deze keer wilde ik echt m’n eigen ding doen. Aldus ben ik twee jaar geleden begonnen met mensen uit mijn omgeving te interviewen.

Tijdens die gesprekken kreeg ik regelmatig een backflash naar vroeger. Toen ik zelf in Nederland mijn weg trachtte te zoeken. Ik constateerde dat ik na mijn verblijf in Nederland en zogenaamde integratie terug opnieuw kon beginnen toen ik naar Antwerpen verhuisde. Het begon gewoon terug opnieuw!
Uit mijn gesprekken bleek ook dat het merendeel van mijn vriendenkring met dezelfde gevoelens worstelden.

Iedereen eet kebab - nuja, ik niet- , maar niemand weet wat ze aan het eten zijn. En die kebab is heerlijk, maar al die kebabzaken; ho maar! Of men hekelt die vervelende hangjongeren in de stad terwijl ze een zoveelste glas heffen tijdens een all in vakantie in een Marokkaans resort.
Maar zo scherp wil ik het zelfs niet stellen.
Ik leef zelf ook in mijn eigen artistiekerige bubbel. Een fijne bubbel, bevolkt met creatief bewegende beeldenstormers en andere gelijkgezinden. Kom eens langs, iedereen bent welkom! Maar zijn we niet gewoon allemaal op zoek naar een nest. Een honk. Een thuis. Een houvast. Een identiteit… Whatever?! We eten allemaal dezelfde kebab, niet?
En toch lijkt het alsof we in parallelle werelden leven. Ziedaar de naam van de voorstelling!’

Waarom werk je samen met deze slammers, dansers, muzikanten, makers,...?

Omdat het allemaal talenten zijn die gezien moeten worden!
Er is geen weloverwogen selectieprocedure aan vooraf gegaan. Het gebeurde allemaal heerlijk organisch. Ik ben trouwens met een andere cast begonnen, maar door agenda’s, school en andere obstakels zijn er nieuwe mensen bijgekomen. Maar het merendeel is nog steeds betrokken bij de creatie. Dat is iets wat ik zelf heel belangrijk vind; dat iedereen die ooit een bijdrage leverde, deel blijft uitmaken van het team.

Junior Akwety leerde ik kennen toen ik met hem in Rumble in the Jungle speelde. Toen ik hem zijn ding zag doen wist ik meteen dat hij erbij moest zijn als ik zelf iets zou maken.
Jay ofte Joffrey Anane is mijn broeder. Ik ken hem al zo lang en ik dans al een eeuwigheid met hem samen. Het was een no brainer om hem erbij te vragen. In de embryonale versie danste hij mee. Door kalendriële ongerijmdheden moest hij zijn engagement op een lager pitje zetten, maar hij maakt nog steeds deel uit van het team. Hij is er ook bij tijdens het creatieproces in Het Bos.
Jonah Segers, onze muzikant, kroop in mijn hoofd omdat zijn geluid me ooit van mijn sokken blaasde toen ik hem bezig zag op een of ander feest. Hij was zo fenomenaal goed dat ik er bijna ongemakkelijk van werd. Ondertussen noem ik hem een vriend, maar ook in zijn geval wist ik vanaf minuut één dat hij mee moest doen in het geval ik ooit zelf iets zou maken. Als de buik spreekt, moeten de rest soms zwijgen. En zijn muziek geeft voor mij perfect het gevoel weer dat ik met deze voorstelling wil tonen. Het gevoel van nooit helemaal op je gemak te zijn. Als de Rode Duivels winnen, mag ik dan ook delen in de vreugde? Zoiets... Bovendien is Jonah veel te bescheiden. Misschien is het geen genie, geniaal is hij alleszins.
Hussein Shabeeb deed de scenografie en hem ken ik van samenwerkingen in de Arenberg, Rataplan, MAP,... Rabina Miya danst mee en is er bijgekomen in de loop van het proces en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik wou ook echt een vrouw mee op de scene. Zij is goud. Het ideale tegengewicht voor ons talent tot ledigheid. Zij houdt ons scherp. Bovendien kan ze belachelijk goed dansen.

Waarom wou je in Het Bos werken?

De wereld is klein en Antwerpen zo mogelijk nog kleiner. Ik heb Het Bos leren kennen als plek waar dingen kunnen en mogen gebeuren en ontstaan. Ik leefde me uit op dezelfde balletvloer als waar we nu repeteren tijdens Word Wa(a)r, ik organiseerde Ewa Ja avonden in de concertzaal, draaide plaatjes met DTM Funk in de Bosbar, danste me kapot tijdens Foot Juice… Ik woonde ooit samen met Koen (Bleuzé, oervader van de Bosbar, stichtend lid van de Imagerie, eigenaar van Cordon Coffee, profvoetballer op amateurniveau, nvdr.)...
Heb ik al gezegd dat de wereld klein is?
Waarom Het Bos?
Waarom niet?

Zeg eens waarom mensen moeten komen kijken.

Omdat het steengoed gaat zijn? Neen, het is eens iets anders. Eigenlijk is het een universeel verhaal, maar op een originele manier verteld.

De vruchten van al die noeste arbeid kan je komen bezichtigen op 28 februari om 20:30u in Het Bos.